А. Мусорын. Верлібры

Верлібры

Будынак, аздоблены гатычнымі вежамі,
Далёкі гук кляштарнага звона
І водар урачыстай белай ружы…
На мяжы начы і дня ўваскрасае Сярэднявечча.

* * *

Я хацеў бы быць князем у маленькай дзяржаве
Недзе на ўскраіне Еўропы,
Воддаль ад крызісаў і войнаў.
Я бы правіў са сваёй нешумнай сталіцы
Невялікім хрысціянскім народам.
Па святах
Над горадам гучалі бы званы,
І над вежай старажытнага радавога замка
Лунаў бы белы сцяг продкаў.
А на ім — герб: Змяя і Голуб.
Па вечарах я бы спускаўся ў бібліятэку
І старыя пергаменты апавядалі бы мне пра мінулае.
А раніцай гукі прыдворнага марша
Абвяшчалі бы пачатак новага дня…
…я напэўна быў бы шчаслівы,
І можа, нават, не пісаў бы вершаў.

Ad Mortem Magistri

Гуру!
Я схіляю калені перад трунай тваёй,
І гаротная сляза сцякае па шчацэ маёй
Ніколі мне ўжо не пачуць поўных мудрасці слоў тваіх,
І ніколі, у гадзіны маіх трывог і хваляванняў
Не прагучаць добрыя павучання твае.
Ў адзіноцтве мне трэба ісці,
Спатыкацца і падаць, паўставаць і падаць зноў,
У кроў раздзіраючы калені.
І за ўсё гэта я хачу адной толькі ўзнагароды —
Адной толькі слязы майго вучня ў канцы шляху.

* * *

На пялёстках
Асенняй позняй ружы
Не растае першы снег.

* * *

Дымы над комiнамi
У празрыстым паветры
Нагадваюць чараду драконаў

* * *

Кактус на халодным зімовым акне –
Пасол далёкай паўднёвай краіны
Раскрывае сваю цудоўную кветку.